Bernard had haar al vaker gezien. Ze kwam soms voorbij sloffen als hij het gras in de voortuin maaide. Er was geen patroon. Dagenlang kon ze afwezig zijn. Het was ooit een mooie vrouw geweest. Ze had nog lang haar. Met zijn vrouw Barbara fantaseerden ze over haar verleden. Hij vertelde niet dat hij de vrouw eens was gevolgd tot bij een oude villa.

Het was kerst en hij had de vrouw al enige weken niet gezien, misschien kwam het door de koude, de sneeuw maakte lopen lastig. Barbara was in de keuken bezig omdat zo hun enige zoon met zijn kinderen uit Alabama overkwam.

Peizend keek Bernard naar de kerstverlichting in zijn voortuin waar opeens de vrouw voorbijkwam. Dikke donkerblauwe winterjas, vanonder de muts de peperkleurige haren. Omdat hij zijn sneeuwschoenen niet direct aan kreeg, had hij haar pas bij het volgende blok ingehaald. Hijgend hield hij haar tegen en riep iets over mee eten, maar ze probeerde weg te komen en gleed uit. Toen hij haar omhoog trok schreeuwde ze hees om hulp. Ergens floepte buitenlicht aan en ging een deur open. Hij rende weg. Zijn vrouw vroeg wat hij buiten had uitgespookt. Hij zei, ‘Niets Barb, niets.’